Ez zen hirugarren egun sargoririk izan. Bigarren gauean, egunsentiaren atarian, hiru kolpe sakonen ondoren, arnasa eten zitzaion. Eta kito.
Lehenengo kolpea
Erritmo geldoko arnasa zen seinale bakarra, itsas-argiak nola, halaxe, aldian aldiro, gau iluna zeharkatzen zuen argitasun-gezi bat. Bizitzaren aztarna bakarra. Arnas-hartze bakoitza, urrats leun bat, azken ibilbidea marrazten zuena. Azkenean, dena dela, ez zen enbatarik izan. Bat batean, oso sakon hartu zuen arnas, indar harrigarriarekin gelako aire guztia biriketan sartu nahiko balu bezala, eta gero eten. Etenaldi lehorra izan zen, ozena, kolpe bat bezala. Isiltasuna gertatu zen ondoren, isiltasun luze-luzea. Itxaron beharra.
Bigarren kolpea
Beste seinalerik ezean, behin larritzen hasitakoan, beste hats-kolpe bat gertatu zen, aurrekoa bezain indartsua, hura baino urgenteagoa, ondoren, isiltasuna, berriro, eta areagotutako larritasuna. Gertatuko dela jakiteak, azkenean, ez du murrizten une batez sentituko duzun itolarria.
Hirugarren kolpea
Oraindik, hirugarren kolpe bat gertatu zen. Aurrekoa bezain zakarra, baina, hura izan zen azkena.
Amaiera musu bat, laztan leun bat eta aio.
Esango nuke haize freskoa altxatu zela ospitale-gelan, leihoa zabaldu eta kresalaren usaina barreiatu zuena. Ondoren, kolore elektrikoetako marmoka txikien segida batek zeharkatu zuen kuartoa. Gutxi batzuk hasieran, zientoka desfilea ixten, eta atzetik, itzaletan ernatu berria zen bale batek, alga eta itsas-izarren arrasto bat utzi zuen baldosetan, altzarietan, ohearen oinetan, geldo leihorantz hegan egiten zuen bitartean. Haren uluak lehuntzen joan ziren, itsas-izakien erronda argi puntu txiki bat bilakatu zen arte iluntasunean.
Eta gero; noraezaren bisita.
|
Egunek gatza uzten dute puzzle arraroa da noraeza ekaitza lehertu egin da |
puzzle arraroa arramaska egin zenidan puzzle arraroa |
